Joods zijn in Kopenhagen na de aanslag op de synagoge in 2015

11 sep 2017 - door Anna Greenberg

Anna Greenberg was een van de Deense deelnemers aan de internationale jeugdconferentie Stories that Move in september 2013 te Berlijn. In 2015 schreef ze ons vanuit Kopenhagen over de aanslag op de synagoge aan de Krystalgade waarbij een veiligheidsmedewerker om het leven kwam.

In 2015 schreef Anna: ‘Op zaterdag 14 februari, vlak na middernacht, werd Dan Uzan vlak voor de synagoge vermoord. Hij stond op wacht om de mensen in de synagoge te beschermen die een bat mitswa aan het vieren waren. Een aardige en heel bijzondere man verloor zijn leven. Waar we allemaal bang voor waren, gebeurde echt. Als Joden in Denemarken weten we al heel lang dat we een bedreigde minderheid zijn. Nu weet de rest van Denemarken het ook. Het is heel tragisch dat er zoiets ingrijpends moest gebeuren om dit duidelijk te maken. Ik hoop dat mensen nu inzien dat je elkaar moet respecteren en goed moet behandelen. Ik ben niet boos, ik ben verdrietig. Boosheid is geen oplossing. De enige oplossing is te begrijpen wat er is gebeurd en ervoor te zorgen dat het nooit weer gebeurt.’

Nu, bijna twee jaar na de aanslag, komt Anna aan het woord in Stories that Move: ze vertelt over haar identiteit en discriminatie.

‘Na de aanslag in februari 2015 begrepen de Denen plotseling waarom het zo belangrijk was dat de Joodse gemeenschap beveiligd werd: er dreigde gevaar, ons leven werd bedreigd. Maar sindsdien is er een omslag geweest: de kranten begonnen te schrijven over hoeveel we Denemarken kosten, aan politiebewaking en andere dingen. Alsof wij het probleem zijn, in plaats van het geweld tegen ons. Alsof ze vergeten zijn dat dat geweld daadwerkelijk aan iemand het leven heeft gekost.

Aan mijn kettinkje hangt een Magen David (Davidster). Het is een symbool van het jodendom, mijn godsdienst. Het herinnert me aan wie ik ben, aan mijn wortels, aan wat het belangrijkste is in mijn leven. Ik verberg mijn Joodse identiteit niet meer zoals vroeger. Ik loop nu rond met mijn Davidster en laat zien wie ik ben en hoeveel het Joodse leven voor mij betekent.’