Być Żydówką w Kopenhadze po ataku na synagogę w 2015 r.

16 sty 2017 - przez Anna Greenberg

Anna Greenberg była jedną z duńskich uczestniczek międzynarodowej konferencji młodzieży Stories that Move zorganizowanej we wrześniu 2013 r. w Berlinie. W 2015 r. napisała do nas z Kopenhagi, dzieląc się przemyśleniami i uczuciami po tym, jak podczas jej wizyty w synagodze Krystalgade
w ataku na synagogę zastrzelono pracownika ochrony. Dzieli się przemyśleniami na temat tożsamości i dyskryminacji.

W 2015 r. napisała: W sobotę, 14 lutego, tuż po północy obok synangogi zamordowano Dana Uzana. Ochraniał ludzi, którzy w synagodze celebrowali bat micwę. Stracił życie wyjątkowy człowiek o dobrym sercu. Stało się to, czego wszyscy się obawialiśmy. Żydzi w Danii od dawna zdawali sobie sprawę z zagrożeń, na jakie narażona jest nasza mniejszość. Teraz także reszta Duńczyków zdaje sobie z tego sprawę.
To tragiczne, że musiało dojść do czegoś tak drastycznego, aby to sobie uzmysłowiono. Mam nadzieję,
że ludzie zrozumieją, iż trzeba się szanować i być dobrymi dla siebie nawzajem. Nie ma we mnie gniewu.
Jestem smutna. Gniew nic nie da. Trzeba zrozumieć, co się stało, i dopilnować, aby to już nigdy się
nie powtórzyło.

Teraz, prawie dwa lata po tamtym wydarzeniu, Anna dzieli się przemyśleniami na temat swej tożsamości oraz dyskryminacji dla platformy Stories that Move.

Po ataku z lutego 2015, Duńczycy zaczęli rozumieć, dlaczego tak ważne jest zapewnienie bezpieczeństwa społeczności żydowskiej. Niebezpieczeństwo grozi nam wszystkim, zagrożone jest nasze życie.
Jednak po jakimś czasie wszystko się zmieniło. Gazety zaczęły pisać o tym, jak dużo kosztujemy Danię,
ile przeznacza się na policyjną ochronę i tym podobne rzeczy. Jakbyśmy to my byli problemem,
a nie przemoc, której jesteśmy ofiarami. Jakby zapomnieli, że z tego powodu ktoś naprawdę zginął.

Mój naszyjnik to Magen David (Gwiazda Dawida). To symbol judaizmu – mojej religii. Zawsze będzie
mi przypominał, kim jestem, skąd się wywodzę i co jest najważniejsze w moim życiu. Nie ukrywam już mojej żydowskiej tożsamości, jak robiłam wcześniej. Noszę Gwiazdę Dawida, pokazuję, kim jestem i ile dla mnie znaczy żydowski styl życia.